Kongre süreci başlıyor. Bu kritik dönemeçte, herkesin gözü kulağı teşkilatın ne yapacağına çevrilmişken; ne hikmetse ses yok, söz yok, birlik yok.
İlçe Başkanı, Kaymakam beyi ziyaret ediyor. Güzel. Ama yalnız. Yanında ne bir yönetici, ne bir kadın kolları temsilcisi, ne de bir gençlik kolu üyesi var. CHP bu şehirde bir kişi midir? Yoksa bir halk hareketi mi? İlçe Başkanı tek başına Kaymakam’ı ziyaret ederek, partinin ne kadar parçalı olduğunu bir kez daha gösteriyor. Belediye Meclis üyeleri bir kısmı ayrı gidiyor? İlçe Başkanı neden tek başına? İl Genel Meclis üyeleri, Belediye Başkanları yanına alınmaz mı? Bu, sadece bir kişisel ziyaret değil; partinin parçalanmış yapısının, eksik ve dağınık olduğunun en net göstergesidir.
Tüzük tartışmaları, delege seçimlerine gölge düşürmüş durumda. Aynı maddeyi üç kişi üç farklı şekilde yorumluyor. Haklı mı? Belki. Ama bir siyasi partiyi güçlü kılan, hukuki gri alanları netleştiren kurumsal refleksidir. Şeffaflık ve adaletin olmadığını hisseden partili, sandığa küsmeden önce aynaya bakmaz mı?
En vahimi ise, CHP'nin seçilmiş Belediye Başkanı ile teşkilat arasında derin bir uyumsuzluğun fısıltıdan çığlığa dönüşmesi. Sokakta herkes aynı şeyi konuşuyor ama teşkilat susuyor. Birbirine omuz vereceği yerde sırt dönen bir yapıdan nasıl umut çıkacak?
Ama işte bir isim, tek başına bir partinin onurunu ayakta tutmaya çalışıyor:
Kenan Gündoğdu.
İl Genel Meclis Üyesi ama sanki bir ilçe başkanı gibi çalışıyor.
Köy köy geziyor, düğün düğün gidiyor, cenaze cenaze dolaşıyor.
CHP’nin rozetini göğsünde değil; gönlünde taşıyor.
Şimdi sormak gerekir:
CHP Kdz Ereğli’de ne yapmak istiyor?
Küskünlükle mi yol yürümek?
Birlik yerine birey mi öne çıkarmak?
Yoksa koltuk sevdasıyla halktan kopmak mı?
Ve asıl soru:
Bu sessizlik nereye kadar?
Kdz Ereğli’de siyaset, sadece tabela partisi olmakla yürümez.
Sokakta, kahvede, tarlada, düğünde, pazarda olmak gerekir.
Birlikte yürümek, birlikte düşünmek gerekir.
Ya Kenan Gündoğdu gibi her yere gidersiniz…
Ya da kimsenin gitmediği bir yere doğru yok olursunuz.
Bu yazı, sadece bir eleştiri değil; bir uyarı, bir çağrı, bir aynadır.
Bakmasını bilenler için…