Bir yaz akşamı daha düştü Ereğli sahiline… Deniz hafif dalgalı, gökyüzü pembeyle mora çalıyor, martılar ise hâlâ payına düşeni arıyor ufukta. Her şey güzel gibi ama bir şeyler eksik… Belki de sadece “eskisi gibi değil” diye iç geçiren bizler için.
Yıllar önce sahil dediğin, sadece deniz kenarı değil; dost meclisiydi, flörtlerin ilk adımıydı, ailelerin piknik battaniyesi, çocukların dondurma sırasındaki heyecanıydı. Şimdi ne yazık ki, sahilin ruhu kalabalıkla değil, kalabalığın içindeki yalnızlıkla boğuluyor.
Ereğli sahilinde gözle görülür bir düzenleme yapıldı, evet. Yürüyüş yolları pırıl pırıl, çiçekler renk renk, yeni banklar. Ama düzenlemeyle birlikte bir “düzleşme” de yaşandı sanki. Ruhunu kaybeden sahil, artık herkesin ama kimsenin yeri olmayan bir geçiş alanına döndü. İnsanlar yürüyor ama durmuyor. Oturuyor ama sohbet etmiyor. Fotoğraf çekiliyor ama anı biriktirmiyor.
Sosyal hayat? O da şekil değiştirmiş. Eskiden gitar sesleri karışırdı sahil meltemine. Şimdi bluetooth hoparlörlerden bağıra çağıra açılan yabancı şarkılar, herkesin ama kimsenin duymadığı bir kakofoniye dönüşüyor. Sohbet yerine story var artık, muhabbet yerine reels…
Esnafa gelince… Sahilin bereketiyle yaşayan küçük işletmeler ya kiralara yenik düşmüş ya da zincir markaların gölgesinde nefes alamaz olmuş. Lokmaların yerini waffle’lar, mısırcıların yerini smoothie barlar almış. Elbette değişim kötü değil ama bu kadar köksüz olunca, insan “bizden bir şey kalmadı mı?” diye soruyor.
Gençler… Onlar da sahilde. Ama eskisi gibi kahkahalarla değil, telefon ekranlarına gömülerek, yan yana ama apayrı hayatlar sürerek. Birbirlerine değil, ekranlara bakıyorlar. Sanki aynı sahili değil, başka başka dünyaları yaşıyorlar.
Bir yaz akşamı daha geçti Ereğli sahilinden. Güzeldi elbet ama eksikti. Belki sadece biz değiştik, belki de şehir… Ama şu kesin: Ereğli sahili artık eskisi gibi değil.
Ve belki de bu yüzden, sahile vuran her dalga biraz hüzün getiriyor kıyıya.
